Muzikrantje al bijna 20 jaar

 

Het is alweer 19 jaar geleden dat enkele enthousiastelingen besloten dat er een verenigingsblad moest komen. Doelstelling was om de leden van fanfare en drumband beter op de hoogte te houden van alles wat er binnen de vereniging leeft en op die manier het onderlinge contact te bevorderen. Men hoopte op deze manier de saamhorigheid en betrokkenheid met de vereniging ter verbeteren. Of dit gelukt is mag ieder voor zichzelf uitmaken.

Er waren vanaf het begin vaste rubrieken waarvan sommige de tand des tijds overleefd hebben zoals: ‘ten geleide’, ‘gefeliciteerd’, ‘korte berichten’ en de ‘agenda’. Andere rubrieken van het eerste uur zijn allang vergeten.

Zo was er een rubriek ‘Uit het verleden’ waarin Martin Cosemans anekdotes vertelde over de beginjaren van de fanfare. In een andere rubriek ‘Over toeters en trommels’ gaf Christie Brüls uitleg over verschillende muziekinstrumenten en over het ontstaan van blaasorkesten. Ook ‘Breinbreker’ van Jan Mennen is allang verleden tijd. De tegenwoordig meest populaire rubriek ‘Wist je dat…’ was er in het begin nog niet bij. Wel voelden sommige leden zich verplicht zelf stukjes te schrijven in de rubriek “Eige biedrage”, enigszins te vergelijken met de later ingevoerde “Ik geef de pen aan”, een rubriek die nu een wat kwijnend bestaan leeft.

Om de herinnering aan het eerste nummer weer wakker te maken wordt in dit Muzikrantje een verhaal uit de reeks van Martin opnieuw verteld.

De eerste uitgave van ons verenigingsblad vond plaats in maart 1990 en was naamloos. Op de omslag prijkten vijf vraagtekens. De naam moest nog verzonnen worden. Om dit democratisch te laten gebeuren werd er een prijsvraag uitgeschreven om een naam voor ons nog zeer pril verenigingsblad te bedenken. Degene die de uitverkoren naam bedacht kon zich verheugen op 10 consumptiebonnen. De uitgekozen naam werd echter onder het pseudoniem ‘Fanclub’ ingeleverd, zodat de fanfare de beloofde consumptiebonnen niet kon uitreiken. Tot op heden is niet bekend wie er achter dit pseudoniem schuilging. Misschien wil hij of zij zich alsnog bekend maken?

Het eerste exemplaar van ons verenigingsblad was niet alleen naamloos, er stonden ook nog geen advertenties is. Ook dit werd voortvarend opgelost, zodat vanaf de tweede uitgave het ‘Muzikrantje’ niet alleen een naam had, maar dankzij de adverteerders ook kostendekkend was. Vermeldenswaard is dat er van de adverteerders van het eerste uur zes zijn die nog steeds een advertentie leveren: Rabobank, Brand, Aannemersbedrijf Lei van Mulken, Administratiekantoor Jo Driessen, Schildersbedrijf Verhaeg en Garage Poulissen. De continuiteit bij de redactie was iets minder: alleen Jacqueline en Jan waren vanaf het begin lid van dit gezelschap.

In 1990 bestonden er al computers, maar deze waren duur en redelijk primitief. Het vervaardigen van de Muzikrantjes kostte dan ook meer moeite dan tegenwoordig. De teksten werden bij DSM (werkgever van Jan) ingetypt en uitgeprint. De stroken tekst werden vervolgens uitgeknipt en op montagevellen geplakt. De foto’s werden bij uitgeversmaatschappij De Limburger (werkgever van Christie) verwerkt, dat wil zeggen omgezet naar zwart/wit, op maat gemaakt en gerasterd zodat ze goed gereproduceerd konden worden. Dit reproduceren gebeurt vanaf het begin bij Geleen Kopie. Ook de lijntjes en andere decoratieve versierselen kwamen van De Limburger. Het kostte toen nog veel plak- en snijwerk om het Muzikrantje vorm te geven.

Geleidelijk werden de computers geavanceerder en kon er meer werk thuis gedaan worden. Jan werkte inmiddels niet meer bij DSM en de teksten werden op computers thuis gemaakt. Foto’s werden toen nog steeds bij De Limburger verwerkt. Jan verzamelde en fatsoeneerde de teksten die vervolgens door Christie vormgegeven werden.

De benodigde programma’s en printers werden steeds beter. Matrixprinters werden vervangen door inkjetprinters. Sommige inzenders gebruikten voor hun teksten moderne media als diskettes, ook wel floppy’s genoemd. Sinds 2001 werden ook de foto’s thuis op de computer verwerkt. Een tijdlang werd het boekje vormgegeven op een Apple Mac, daarna volgden diverse pc’s. Het dtp-programma Publisher bleek hier heel geschikt voor. Rond 2000 zag Christie zich genoodzaakt wegens RSI-klachten te stoppen met het layouten van het Muzikrantje. Jan nam het over. Van nu af aan werd het Muzikrantje opgemaakt, eerst op een PC met Word Perfect en later op een Apple Mac in Word, aangevuld met

CocoaBooklet. Dit bleek prima te werken en zo gebeurt het nog steeds. Alleen complexe pagina’s, zoals de omslag en fotopagina’s worden nu nog door Christie in een DTP-programma opgemaakt. Momenteel is dat Adobe Indesign.

Inmiddels heeft de fanfare een eigen website. Dit is een uitstekend medium om informatie uit te wisselen. Het Muzikrantje wordt hier momenteel in digitale vorm gepubliceerd. Computers zijn inmiddels niet meer uit ons leven weg te denken. Internet en E-mail zijn voor vrijwel iedereen beschikbaar en worden ook veelvuldig gebruikt. Dit gebeurt ook voor de informatie-uitwisseling binnen de fanfare. Het is derhalve niet ondenkbaar dat het Muzikrantje in zijn huidige vorm de langste tijd gehad heeft. Vooral ook omdat Jan inmiddels toch een dagje ouder wordt en er voorlopig nog niemand staat te springen om het van hem over te nemen.

Toch pleiten sommigen van de redactie ervoor om vooralsnog rekening te houden met de lezers die nog niet ‘gedigitaliseerd’ zijn en voor hen die het niet zo leuk vinden teksten vanaf het scherm tot zich te nemen.

Bovendien zullen er altijd nog mensen nodig zijn om de teksten te leveren ook voor de website.

Christie Brüls